‘We’did it! Met al mijn ikken – Ynske Maj Bakker

Toevallig (?) kwam ik, in mijn aanloop naar de Aletsch Halb Marathon, opnieuw het boekje ‘Ik (k)en mijn ikken’ tegen (K. Brugman, J. Budde, B. Collewijn, 2010). Een aanrader in het kader van ‘Ken Uzelf’ en heerlijk praktisch en verfrissend geschreven daar waar het, het vaak toch wel enigszins complexe ontstaan van al die bemoeizuchtige innerlijke stemmetjes betreft.

Tijdens het lezen realiseerde ik mij dat het, binnen in mij, geregeld een drukte van belang is met al die primaire ikken en subpersonen. Sommigen strijden onderling, met de beste bedoelingen, ook nog eens om voorrang en dat kan best verwarrend zijn!

Opnieuw stelde ik vast dat ik in mijn gesprekken met cliënten vaak en graag samen ben met mijn intuïtieve ik, die in het moment is en voelt. De buitenwereld, waan van de dag en alles wat daarbij hoort, is dan mijlen ver weg.

Tijdens mijn voorbereidende hardloop trainingen echter, was daar ineens weer mijn pusher, die ik overigens heel dankbaar ben, omdat ik letterlijk de hoogte in moest (van 1900 naar 2700 meter), maar die mij en daarmee eerlijk gezegd ook anderen in mijn omgeving, vaak onnodig, uit gewoonte, aanjaagt!

Verder lezend herkende ik ook mijn speelse en avontuurlijke ik. Mijn innerlijke kind dat vroeger energiek klimmend en hangend in bomen, graag hutten bouwde. En met blote voeten danste in de zee en op het strand zocht naar schelpen en diertjes. De ik die, al radslagen makend, geen notie had van tijd en zich helemaal vrij voelde.

Geïnspireerd nam ik mij voor om, naast de in deze sportieve setting, helpende pusher, in ieder geval ook die vrije en speelse avonturier mee op reis te nemen zodat ‘wij’ samen deze uitdaging ten volste zouden kunnen gaan beleven.

In de dagen op hoogte, voorafgaand aan de start, werkte de natuur eensgezind mee aan mijn voornemen. Eekhoorntjes sprongen voor mijn voeten langs, dennenbomen vulden de lucht met hun heerlijke zoete geur en de zon maakte de toppen zoals die van de Matterhorn, kraakhelder zichtbaar.

Eenmaal in mijn start-vak echter, de menigte en het einddoel hoog boven op de berg onmiskenbaar in beeld, bekroop mij ineens het zeer bekende onrustige gevoel en bijbehorende stemmetje ‘kan ik dit wel?’. Ik moest nog minstens tien minuten wachten en kon dus even letterlijk bij dit gevoel stil staan en er bewust contact mee maken. Kan ik het wel? Met deze hitte, op deze hoogte en deze afstand? Alles wat ik kon beïnvloeden had ik wel gedaan, realiseerde ik mij. Lekker getraind, de route voorbereid en mijn gear in orde gemaakt. Of ik die eindstreep zou halen, zou van meer afhangen dan van enkel dat wat ik beïnvloeden kon. Genoeg onvoorspelbare elementen daar hoog op de berg, nog even los van het feit dat ik geen idee had van hoe mijn lichaam zou gaan reageren op deze extreme situatie. Het maar ‘gewoon’ aangaan en ervaren, was wat overbleef. Mijn avontuurlijke ik zal mij hoe dan ook wel helpen om er een gave belevenis van te maken, en dat is uiteindelijk toch waar het om gaat? Die reis, wat het met me zal doen en wie en wat ik onderweg zal tegenkomen? Vlak voor het startschot klinkt, voel ik de zin weer wat loskomen en de energie opnieuw stromen: Let’s do this!

En wat was het een bizarre en bijzondere ervaring. Het moment en gevoel, dat ik bij kilometer 18, ineens oog in oog stond met die indrukwekkende Aletsch Gletsjer, vergeet ik nooit van mijn leven meer. De laatste kilometers steil omhoog overigens ook niet, maar toch, wat een avontuur. Ik heb genoten en wat had ik ze nodig, al die ‘ikken’!